ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ ΤΗΣ ΜΙΑ ΓΗ

Αυτή η γυναίκα παραδείγματος χάριν,
Τι είχε στο μυαλό της;
Ποιες ήταν οι επιθυμίες της;
Είχε;
Συχνά τα όνειρα χάνονταν στο θολό της βλέμμα.
Τι σκεφτόταν;
τα παιδιά της;
τον σκύλο της;
άντρες;
την τέχνη;
τον πόλεμο;

Και στο τέλος – τέλος τι χρώμα είχε;
Είχε μεγαλώσει μέσα στα χρώματα, στις μυρωδιές, είχε κάνει βουτιά στις αισθήσεις, είχε χάσει την «επιστημοσύνη», είχε μείνει παιδί. Δεν ωρίμαζε.
Θυμόταν πως της άρεσαν οι νύχτες (μωβ)
Η θάλασσα πάντα, θυμόταν να φαντάζεται την εικόνα της στον κόσμο,
να αφοσιώνεται στη μουσική,

θυμόταν πως ήταν να λιώνουν μέσα της
τα όργανά της,
πως ήταν τα μαύρα μάτια των αγοριών
στο μαξιλάρι της,
πως αγαπούσε το σκύλο της,
πως δέθηκε με την πρώτη της κόρη,
χωρίς να είναι έτοιμη,
πως έχασε τον πατέρα της,
θυμόταν ακόμα
ένα καλοκαιρινό μωρό να μεγαλώνει
θυμόταν μια πόλη άλλη, με θάλασσα δίπλα της,
έναν άντρα ινδιάνο που ήρθε να την πάρει
θυμόταν ότι δεν έμαθε ποτέ να κάνει κάτι ακριβώς όπως έπρεπε,
πως δεν χόρεψε όσο ήθελε –
μα τώρα, τώρα
προσπαθούσε να θυμηθεί, μήπως θυμηθεί, ποια ήταν αλήθεια, πού,
γιατί όλα αυτά ήταν πριν, κάποτε, άλλοτε
και τώρα δεν έβρισκε τίποτα να χτυπάει κάτω από το τεράστιό της φόρεμα –
τίποτα να ανασαίνει στο στήθος της.
Κι όμως οι άλλοι την φωνάζουν ακόμα
με το όνομά της.