Αυτό είναι ένα γράμμα ή ίσως ένα ημερολόγιο. Γραμμένο μετά από χρόνια, με σβησμένες τις λεπτομέρειες. Αφιερωμένο σε κείνον, που τον συνάντησα στη ζωή μου όταν ήμουν μικρή και ύστερα νέα και που, φαίνεται, δε θα τον ξαναδώ ποτέ.

Κάθε μικρό σημάδι, κάθε μια πληγή στο σώμα μας αφηγείται την συνάντησή μας με τον έξω κόσμο. Τα γόνατά της είναι γεμάτα σημάδια, τότε που εκείνος της τα έδενε με επιδέσμους. Ήταν 11 χρονών. Τα χείλη της είναι χλωμά και σκισμένα από το κρύο. Όταν τα χείλη μας σκίζονται, ματώνουν. Στεγνώνουν πάρα πολύ. Είναι επειδή έχει καιρό να μας φιλήσει κάποιος.

Του μοιάζει αυτή η μικρή. Όμως τον θυμάται πιο λεπτό, πιο όμορφο τώρα, που η μνήμη τον ανακαλεί.

Τα μάτια τους είναι λίγο κλειστά, τους τυφλώνει ο ήλιος του απογεύματος. Είναι ένα ήρεμο καλοκαιρινό απόγευμα, στο κατάστρωμα κάποιου πλοίου, γύρω το ιόνιο πέλαγος. Τα πρόσωπά τους έχουν φως, είναι τα πρόσωπα του νότου, των ζεστών θαλασσών, των ζεστών απογευμάτων, των κίτρινων τόπων. Είναι τα πρόσωπα της θάλασσας. Και βέβαια του μοιάζει αυτή η μικρή έτσι όπως χαμογελάνε ελαφρά.

Το μέτωπο. Λεπτά χαρακτηριστικά, τα χείλη χλωμά και στεγνά. Εκείνος δεν χαμογελούσε συχνά.

Ενός

Λεπτού

Σιγή

Και τίποτα άλλο.