Ήθελαν να  διακόψουν την ροή του σύμπαντος, επινόησαν την αγάπη τους και πίστεψαν ότι θα τα καταφέρουν. . .

Ήταν απλά άντρας και γυναίκα, μαλακός πηλός που αναστέναζε κι ανατρίχιαζε από επιθυμία, σημαδεμένος από τρυφερά σκιρτήματα, γλυκές αγωνίες και σφοδρούς πόθους …κι ενωμένοι ακόμα, ο ένας στον άλλον ψιθύρισαν:

«Καλύτερα να διαλυθώ  παρά να σκορπίσω, καλύτερα το σώμα μου να σε τυλίξει ολόκληρο παρά να σε χάσω, καλύτερα να γίνω το δέρμα σου το ίδιο, κομμάτι από το ρούχο σου παρά να αφανιστώ σαν υπέροχος πλανήτης που κάηκε με λάμψη εκτυφλωτική … καλύτερα να γίνω ο φύλακας σου ο αιώνιος κι ακοίμητος παρά να κοιμηθώ νανουρισμένος στις αναμνήσεις σου. Καλύτερα να χαθώ στο σύμπαν με τον έρωτα μας κουρελιασμένο μα ζωντανό, πιασμένος από τις νησίδες των σωμάτων μας, τις πλεξούδες των μαλλιών μας, τις άκριες των ρούχων μας που ξηλώνονταν˙

αιώνια να ονειρευόμαστε,

αιώνια να αιωρούμαστε

αιώνια να ταξιδεύουμε,

να ονειρευόμαστε……

ΑΧ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ, ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ